viernes, 24 de mayo de 2013

Amor en la distancia / Amor lonxe . 24 / 05 / 2013


¿ Estáis de acuerdo , que su universo es tan versátil que acercarme  no pudiere , cuando el pétalo de su iris rescatarlo en sus quimeras no alcanzase su agonía , ni siquiera utopía subyaga-da ? Señora mía , si otros ojos decayeran en el camino trivial  de mi perpetuo espacio infinito .No declaro en vos . Atado ha fuego estoy  al perfume que rodea el posible deseo del dragón,que en llamas  llevo dentro . Mis horas retornan de vuelta a otro continente ,que vos no entendéis ,en mis pupilas estáticas . Pues  memorias e usurpado de otro sentimiento . Platican  mis noches y retumban los  días,  me tiene  enterrado sus ojos negros, y esta pasión yo  ardiendo .Contiendas intuyo  , en mi débil corazón ya sangriento ,Yace el tiempo en huesos secos , tierra que me absorbe , toda mi carne , y espíritu al viento .No quisiese , ahogarme en tal presunción . Pero es tan grandioso mi danza , cuando próxima  la tengo yo . Latiendo en mis venas , y repleto de ardor . que desearía invisible entrar en  alcoba rebosante de ensueños , y envenenada con mi fervoro , éter eterno ,que tal pasión persiste , en el espacio , y tiempo . Sólo soñar-la puedo, incautar-la en mis paredes adheridas a la suya, en las tibias lunas de mi pensamiento . Poseer-la en mi mete ,es el castigo que ya me lleva a tal congoja moribunda , tal vez , no alcance la estelas que le persigue ,.Es  el fuego ahogado de la distancia que reafirma tal sufrimiento .Caballo con espuelas no puede , la edad consumió el éter deshidratado . y yo agonizo ....Por sus ojos ... Mirada candente que me lleva ha reprimirme  el éxtasis , que de esta llama en distancia se ahoga con cuerda . El viento esta en calma , y mis emociones cenizas que embargan mi mente ....
Concha Matos


 ¿Estades de acordo, que o seu universo é tan versátil eu achegarme non pode,Cando o pétalo do seu iris rescatalo nas súas quimeras non alcanzase a súa agonía, nin sequera utopía subyagadá ? Señora miña, se outros ollos decaesen no camiño trivial do meu perpetuo espazo infinito. No declaro en vos. Atado ten lume estou ao perfume que rodea o posible desexo do dragón,que en chamas levo dentro. As miñas horas retornan de volta a outro continente ,que vos non entendedes ,en as miñas pupilas estáticas. Pois memorias e usurpado doutro sentimento. Platican as miñas noites e resoan os días, tenme enterrado os seus ollos negros, e esta paixón eu ardendo. Contendas intúo, no meu débil corazón xa sanguento ,Yace o tempo en ósos secos, terra que me absorbe, toda a miña carne, e espírito ao vento. No quixese, afogarme en tal presunción. Pero é tan grandioso a miña danza, cando próxima a teño eu. Latexando nas miñas veas, e repleto de ardor. Que desexaría invisible entrar na alcoba ateigada de soños, e envelenada co meu fervoro,  éter eterno ,que tal paixón persiste, no espazo, e tempo. Só soñar-podo, incautar-a nas miñas paredes adheridas á súa, nas tibias lúas do meu pensamento. Posuír-a no meu mente ,e o castigo que xa me leva a tal congoxa moribunda,.Quizaís , non alcance a ronseis que lle persegue,.Es o lume afogado lonxe que reafirma tal sufremento. Cabalo con esporas non pode, a idade consumiu o éter deshidratado. É eu agonizo....Por os seus ollos... Mirada candente que me leva ten reprimirme a éxtase,  desta chama  lonxe , se afoga con corda. O vento esta en calma, e as miñas emocións cincentas . Embargan a miña mente...
Concha Matos