A miña recolleita

Antes de continuar a historia  dicir é  rara  que eu escribo en galego, a miña resposta , é a miña lingua natal , polo que non regra miñas letras  son coa melodía  que vin ao nacer....

 Da miña colleita da caída recolli docultivo da tua enmudecer,lonxe da recollida,lonxe do meu ser.Raro en min,quedar calada ,sin chispar ,caladiña ..caladiña..falteme Deus .eu dei mudo.co lombo contra a parede do meu carto ,cos pès descalciños ,xa sinten o frio ,do aire que  vai entrando por a fiestra  entre aberta .grata compaña teño na miña camiña ,o meu canciño ,arrimase case durmindo,coa porta aberta,para entrar no meu desexo de sair  os meus sentementos ,  como o sinto a él no meu silencio .E¨eu fico a pensar , miña mente xira en torno a un encontro sen voz ¿.Miña testa o meu corazón ?.E inclino-me para meu interior ,falame ..pero falame baixiño,que ainda vas depertar a meu can,é di-me ,o que podo facer,¿ou limpo a texta ,o fago casiño no meu corazón? E non voy a ir parada,ainda sigo a buscar .nas paredes azues ,que refletindo o ceo esta .escoito os paxariños a suas cancións,eu creo que o seu son ,alivame o meu pesar.botolle un ollo a xanela,o sol brilla ,e a porta da entrada,vai o frescor do outono,mentres eu ainda cismo no meu interior , arranhão... arranhão..pero o regreso ainda permanece mais aló,e quedo-me deitada e cansa .Eu pecho meus ollos e  comezo a soñar ,flotar no aire esta  a caída do outono,dos bicos roubados ,e unha ilusión perdida.

E non choro non , meu corazón virou pedra,xa non  ninguén pode  rompe-lo ,mesmo sabendo que pode amolecer,poño peches.para nunca mais retornar.no meu carto deixo os recordos , da quela persoa , cos seus sorrisos e esparpajo

Veu a o meu corazón,  eu estou ansiosa  para o seu aroma e ser.. Eu adoraba que encheu os meus ollos e non quero perderlo da miña mente,nin corra fóra do meu ser.. Eu aperta meu almofada deixando meus segredos,do inico do outono,cando os seus bicos emaranhada na miña cama.ahora vexo a caida das  follas . como calou  e non regresou a miña voz para falar. pero o sol aínda axexa no fondo do meu corazón.eu non podo hablandalo,nin vivir sen él.asi quedo-me xorda e mudo,mesmo sabendo que pode mohecer..(poeta urbana) Concha Matos